Zmieńmy Świat

Przychodził do mnie , gdym ciężko chory maluszkiem będąc w szpitalu osamotniony leżał. Raz jeden nawet banana mi przyniósł - wówczas rarytas, a składnik diety mej podstawowy. Byłem tak malutki, że historię tę znam jedynie z Rodziców mych opowiadań. Nigdy nie korzystałem z powiązań tych, choć wielem Go razy potem spotykał a i Komunię z rąk Jego przyjmował. Pamiętam jednak, że w chwilach tych zawsze na moment przy mnie przystawał i głęboko czoło marszcząc spoglądał mi w oczy, jakby powiedziec coś chcąc, jakby poznawał to maleństwo sprzed lat schorowane. Ciepło się wtedy na sercu robiło, tyle energii pozytywnej w serce wstępowało, tyle życia radości. Patrzyłem w ślad za Nim bliskością chwilową się napawając, przykład życia prawego starając się naśladować - nie zawsze udanie. A w wieczór obioru podręczniki nerwowo pochłaniałem jako to student medycyny  miał w zwyczaju by ze wszystkim na kolejne zajęcia zdążyć. Wiadomości telewizyjne przerwano informacją krótką opatrzoną Jego fotografią. Tyle radości w wielu domach wówczas zagościło. A rano znów na zajęcia trzeba było się wybrać. Sala wykładowa pełna jak nigdy - włącznie ze schodami obsadzona, że palca nie wciśniesz. Kraków wyróżnieniem promieniował, sala wykładowała młodzieńczą radością promieniowała, nikt inny niczego innego nie przyswajał, próżny był wykładowców trud. A potem jak jeden mąż do Mariaca poszliśmy za dar ten dla Polski szczególny podziękować. A wieczorem w oknie stancyji mojej stojąc chłonąłem Zygmunta dźwięk. Bim Bom nad Wisłą się niosło, po bulwarach ku osiedlu mojemu płynąc, o mury domów się obijając, kołysząc nimi jako okrętem na fali. A potem były powroty na Błonia, pod "Tym oknem" nocne czuwania, śmiechy, łzy, pieśni. Szczególny Juwenaliów, szczególny młodości żar.
Potem była wielka Polski przemiana duchowa. Ale to już temat na wątek osobny.

Przeklejcie proszę,co na TVN24 napisałam,bo juz lecieć musze.
Kraków, moje miasto.Jakże dzis inne od tamtego sprzed 29 ...
  16.10.2007 12:34
~Basia
Kraków, moje miasto.Jakże dzis inne od tamtego sprzed 29 lat.Spieszyłam się wówczas,pierwszoroczna studentka, na jakieś zajęcia do mojego Instytutu, mieszczącego sie w Collegium Maius.Przecinałam nieoświetlony Rynek w tamtych latach pusty i senny.I nagle zdałam sobie sprawę,że coś jest nie tak.Z nielicznych wówczas zamieszkałych przez zwykłych lokatorów mieszkań wokól Rynku i dalej przy ul.św.Anny dobiegały krzyki i harmider.Lekko zdziwiona dopadłam bramy Instytutu.Za moimi plecami zaczął bić dzwon w kościele akademickim św.Anny.Biegiem pokonywałam zziajana niezliczoną ilość drewnianych schodów, już od wejścia słysząc dzikie wrzaski na górze.Otworzyłam drzwi i wpadłam do holu na tłum ludzi wykrzykujących bez ładu i składu, rzucających sie sobie w ramiona - kompletne wariactwo.Wśród nich nasz wykładowca od sztuki nowożytnej z rozpromienioną twarzą.Co się dzieje?Wtedy wpada na mnie przyjaciel z roku,z domu ateistycznego,porywa mnie do jakiegoś dzikiego tańca wrzeszcząc:"Mamy papieża,nasz Wojtyła został papieżem".To były te pierwsze chwile.Wielkie niedowierzanie i wielka radość.Gonitwa myśli.Przecież po cichu krążyły takie wiesci po Krakowie,traktowane jednak przeważnie jako chciejstwo.Cos niesamowitego i ważnego i nie wiadomo jeszcze co dalej,co oni powiedzą.Dopaść jakiegoś telewizora.Ktoś taszczy radio,takie wielkie pudło z magicznym okiem.Szukamy Wolnej Europy, Głosu Ameryki.Trzaski,gwizdy.Nic nie ma.Ze stróżówki na dziedzińcu ktoś taszczy drut,nie miesci sie do wejścia antenowego.Wyciągam szpilki z koka,chłopcy montują,drut za okno.I nagle całkiem wyraźnie słychać język włoski"...cardinalem..." i za chwilę TEN GŁOS.Znamy go tak dobrze z krakowskich uroczystości,bierzmowań,procesji,z oazowych dni wspólnoty, z Turbacza,Błyszcza..Teraz już wszyscy śmieją sie i płaczą i za chwilę pada hasło:pod Kurię!Część z nas przez Jagiellońską,nasza grupa pędzi do rogu Rynku.A tam dziesiatki ludzi,u wylotu Grodzkiej grupa kleryków z pochodniami.Pędzimy Wiślna.Przed siedzubą "Tygodnika Powszechnego"znów jakieś zgromadzenie,rozświetlone okna.Już jesteśmy na Plantach.W kierunku Franciszkańskiej, ze wszystkich stron zmierzaja grupy młodzieży,starszych,księży.Już jesteśmy na placyku przed wejściem do Franciszkanów,od Dominikanów nadchodzi "Beczka".Jakieś śpiewy,okrzyki.Potężny chaos i entuzjazm.Takie były te najpierwsze chwile.

Wspomnienia z tamtego dnia? Cóż może wspominać młoda wówczas mężatka, szczęśliwa  jak nigdy byłam i długo uwierzyć nie mogłam, że Polak jest największym z z największych. W maju roku następnego Ojciec Święty kraj nasz odwiedził, a ja pierwszą córę na świecie witam. W roku 1983 kolejna wizyta, a ja witam syna. Każdy rok, w którym Papież kraj odwiedzał, był szczególnym rokiem dla mnie. Taki zbieg okoliczności. Może znak jakiś?

Wczoraj znów pod paieskim oknem było mnóstwo ludzi,głównie młodzieży,popłynęła "Barka".Mówił Dziwisz,wzruszony i powściągliwy. Dzwonił "Zygmunt", a wśród zniczy zapłonęły też dwa: jeden Ojcu Świętemu, drugi Soni.

Szesnaście lat, kawał czasu. Kochani Sorellinko, Wscieklyukladzie następnych szesnastu, i kolejnych, i jeszcze raz szesnastu lat. Każdy rok od poprzedniego niech szczęśliwszy i piękniejszy będzie.

Yevgienij, z całego serca dziękujemy!
Ja też nie potrafię obrazków wklejać,ale nie to się liczy. Najważniejsze są ciepłe myśli i serdeczne słowa przyjaciół.A zapach róż od Ciebie cały nasz dom napelnił...
Wielkie dzięki rownież dla wszystkich naszych "forumowych" przyjaciół- jesteście wszyscy bardzo kochani!

Ostatnio edytowany przez Sorellina (2007-12-10 10:30:18)

Dołączając sie do życzen dla Sarmatów, poruszona wpisem WU na watku Sonii, przesyłam Wam zamiast kwiatów:

http://pl.youtube.com/watch?v=wd5nFd3ut … re=related