Zmieńmy Świat

Jesienne liście

(Zbigniew Barteczka)

Jesienne liście wolno opadają
Na puste ozłocone parkowe alejki
Wiatr cicho szepce ciepłe słowa
Tylko kasztany nieruchomo trwają
We wiotkich dłoniach gałęzi
Ziemia poraniona kolcami postępu
Płacze nitkami chylących się wierzb
Pamięci pył miota się niespokojnie
Powracają obrazy - kontury dni, których
Nie zapomnisz już nigdy...

We wszystkich barwach

Jesienią
Jestem jesienna                                       
deszczem umyta
na suchych liściach
śpiąca
z kłującym
kasztanem w dłoni

szukam barw
co mnie dopełnią
zrumienią
nasączą zapachem
co oszałamia

zimą
jestem zimowa
szczypiąca mrozem
grzeję się schowana
w skarpetach nocnych
ze śniegiem
na powiekach

szukam bieli
co mnie rozjaśni
powlecze blaskiem
oczy zamglone


wiosną
jestem wiosenna
wypuszczam z dłoni
świeże pędy
witam życie

szukam ptaków
co mnie uniosą
nauczą śpiewać
pieśni radosne

latem
jestem letnia
nagrzana słońcem
rozdaję wokół
blask oczu

szukam spełnienia
co mnie rozmarzy
rozleniwi nieskromnie
bezmiarem
nieprzyzwoitości
najzdrowszej
najlepszej

Taka Mirka

Listopady
                                                                         
Cale życie zrywam się i padam,
jakbym w piersi miał wiatr na uwięzi,
i chwytają mnie złe listopady
czarnymi palcami gałęzi.
Ja upiłem się tym tchem, tym szumem,
niepokojem, który serce zatruł-
to dlatego śpiewać już nie umiem,
tylko wołam wołaniem wiatru,
to dlatego codziennie się tułam
po wieczornych, po czarnych ulicach
i prowadzi mnie wilgotny trotuar
w mgłę wilgotną, która bólem nasyca.
Acetylen słów płonie na wargach,
płonie we mnie bolesna maligna,
chodzę błędny, jak ludzie w letargu,
zewsząd, zewsząd niepokój mnie wygnał.
Nie ma wyjścia, nie ma wyjścia, nie ma wyjścia,
muszę chodzić coraz dalej, coraz dłużej.
Jestem wiatr szeleszczący w liściach,
jestem liść zagubiony w wichurze.
Tylko w oczach mgła i oczy bolą,
tylko serce bije coraz częściej.
Jak błękitny płomień alkoholu,
płoniesz we mnie moje nieszczęście.
Muszę chodzić, muszę męczyć się wiecznie,
w mgle za włosy mnie wloką wieczory,
lecą za mną, nieprzytomne, pospieszne,
moje słowa, moje upiory.
Muszę wiecznie zrywać się i padać,
jakbym w piersi miał wiatr na uwięzi.
Pochwyciły straconą radość
nagie gałęzie.
Przelatują, wieją przeze mnie
listopady chwil, których nie ma...
To-tylko liście jesienne.
To-pachnie ziemia.
Broniewski.

 

Erotyk jesienny 
Niby banalny, stary temat,                             
Szelest jesiennych, rdzawych liści,
A w sercu rodzi się poemat                         
I żal, i gorycz nienawiści,
I rozpacz, że się wciąż pamięta,
Że chodzi wciąż po moich śladach ?
Miłość w tęczowy łuk rozpięta,
W sonetach śpiąca i w balladach.
Gdzież jest ta jesień purpurowa,
Moja i twoja, wilanowska?
W jakich jej trzeba szukać słowach,
W jakich jej piękno zamknąć zgłoskach,
Aby przestała być wspomnieniem,
Abym nie myślał więcej o niej,
Goniąc przeszłości moje cienie
W londyńskim parku, w Kensingtonie.
Słuchaj, daleka moja, miła,
Jeśli tam także liść szeleści ?
Z wygnania mego ci posyłam
List romantycznej pełen treści
I do ust twoje ręce tulę,
Pachnące ręce, jak dwa kwiaty,
Wierząc, że podasz je najczulej
Tym samym ruchem, co przed laty.
...Pusto i zimno. "Nikt nie woła".
Tu inna jesień, inni ludzie.
To wiatr mi zgarnia włosy z czoła,
To mgła otula blaski złudzeń.
Idę w dalekie i nieznane.
I to ci powiem tylko, miła:
Że kochać ciebie nie przestanę
Nawet... jeżeliś mnie zdradziła.
Ryszard Kiersnowski

.Śnieg za oknem sypie,
Białe gwiazdeczki
rozpłaszczają się
na szybie
ciekawości świata.
Na podwórku
ogromne białe kule
w bałwana poukładali.
Marchwianym nosem
drogę mi wskazuje.....

Przypomniał mi się pierwszy wierszyk w wykonaniu mojego dziecka:

Stoi bałwan[bamban]stoi
i słoneczka się nie boi,
Aż słoneczko zaświeciło
i bałwana już nie było[bambana ma!]

piękne i pięknie się czyta ...........szukałam i wklejałam na MyK-ach........

No Asia w końcu ,to tak naprawdę powinien być Twój wątek.Muzyczka pierwsza klasa

Pieśń Jesienna

Dzisiaj odczuwam w mym sercu
gwiazd lekkie drżenie, lecz droga     
zatraca się w duszy mgieł,
gubi się w gęstych obłokach.
Światło podcina mi skrzydła,
a smutków mych ból i rozpacz
zanurza moje wspomnienia
A wszystkie róże są białe,
tak białe, jak moja rozpacz,
i nie dlatego są białe,
że to śnieg na nich
na nich pozostał
Dawniej mieniły się tęczą.
Lecz i na duszę śnieg opadł.
Strzępy scen dawnych i pieszczot
śnieg duszy zdołał
zdołał zachować
ukryte w ludzkiej pamięci
światłach lub w cieniu i mrokach.
Czy kiedyś śmierć nas zabierze,
stopnieją śniegi? Czy po nas
przyjdzie śnieg inny lub innych
róż doskonalszych aromat?
Czy pokój będzie nam dany,
jak Chrystus nam prorokował?
Czy tę zagadkę odwieczną
ktoś kiedyś rozwiązać zdoła?
A jeśli miłość nas zwodzi?
Kto życie da nam zachować,
jeżeli zmierzch nas zanurzy
w prawdziwą świadomość
świadomość Dobra,
którego, być może, nie ma,
i Zła, co tętni koło nas?
Jeżeli zgaśnie nadzieja,
a wieża Babel ogromna
powstanie, czy drogi Ziemi
rozjaśni jakaś pochodnia?
Co z poetami, jeżeli
śmierć tylko śmiercią jest zgoła?
Co czeka sprawy uśpione,
o których każdy zapomniał?
O słońce wszystkich nadziei!
Księżycu! Wodo klarowna!
O czyste serce dziecinne!
O duszo kamieni szorstka!
Dzisiaj odczuwam w mym sercu,
jak drży gwiazd jasność ulotna,
i białe są kwiaty róż,
tak białe, jak moja rozpacz
Frederico Garcia Lorca

Ostatnio edytowany przez alutka51 (2007-11-10 19:21:08)